Kerstboom halen 2017

I’am Dreaming of a…

Daar stonden we op vrijdagavond 9 december om elf uur. Buiten, in de koude lucht die bezwangerd was met sneeuwvlokken. De sneeuw had het beeldje van de Sok al helemaal bedekt. Twaalf stevig ingepakte mannen, klaar voor een wandeling van een paar uur door een schilderachtig winterlandschap. Eerst werden er nog een paar Ugchelense keitjes als  brandstof naar binnen gewerkt om de kou uit de bevroren lichamen van de 12 bikkels te verdrijven. De twaalf mannen die dit jaar de moed hadden gevonden om ons buurtje een mooie kerstboom te bezorgen.

Deze kerstboom vormt al meer dan 30 jaar een symbool van samenhorigheid en samenwerking tussen de buren in de mooie Sokkenbuurt. De oudste buurtbikkel riep: “We gaan!”, pakte de kruiwagen en ging onder zacht gejuich op pad. We wilden niet te veel lawaai maken om de rest van de buurt, waarvan het merendeel al onder warme dekens lag te slapen, niet te storen. Links en rechts hoorde ik “Iet geat oan” – het motto van twee jaar geleden toen het luxevervoer in de vorm van een lijnbus ons al een flink eind op weg hielp. Aan onze kant zorgden we voor vermaak en zang voor de buschauffeur en de passagiers. In 2017 moesten we echter lopen, of beter gezegd, ploeteren en klunen door de pasgevallen sneeuw op weg naar ons nachtverblijf, waarvan de locatie slechts bij enkelen bekend was.

Het eerste deel van de tocht was zwaar en leidde ons door het prachtige besneeuwde Ugchelen in de richting van het Orderbos. Plotseling verschenen in de verte koplampen bij de gebouwen waar ooit de politieacademie was gevestigd. Omdat we onderweg vanwege de barre winterse omstandigheden bijna geen verkeer tegenkwamen, afgezien van een of twee auto’s op de toegangsweg naar de snelweg, vroegen we ons af wie zich ondanks code oranje op de weg waagde, waar op dat moment zo’n 5 tot 10 cm sneeuw lag. De woorden “dwaas” en “gek” kwamen bij velen van ons op de lippen.

De late autorit van de bestuurder van dit voertuig begon echter zinvol te lijken toen de verder vrijwel onzichtbare Skoda Fabia naast de kerstboombrigade stopte. Het was Lex, een van onze buren, samen met Tineke, die onderweg waren om ons te voorzien van brood en warme worst. Dit ging erin als zoete koek, hoewel deze uitdrukking hier waarschijnlijk niet helemaal op zijn plaats is. Het brood en de worst versterkte onze magen en motiveerden ons om deze tocht tot een goed einde te brengen.

Na deze aangename onderbreking leidde onze gids ons verder het bos in, op weg naar … ? Eerlijk gezegd had ik persoonlijk geen idee waar we naartoe gingen, en met mijn gevoel voor richting en het besneeuwde bos had het net zo goed het Zwarte Woud kunnen zijn. Maar rechts van mij werd gesuggereerd dat we op weg waren naar de HAPS. Een prehistorische nederzetting waar alleen primitieve voorzieningen waren. Geen verwarming, geen verlichting, en na anderhalf uur sneeuwploegen leken die twee dingen op dat moment hemels. Maar goed, we waren er nog niet, en volgens de gids volgde de route een prachtig pad met jonge bosaanplant aan beide zijden. Het zag er inderdaad schitterend uit op de foto die hij liet zien. Het pad was ongeveer 400 meter lang, en op de foto stonden jonge dennenbomen trots rechtop aan beide kanten. Maar nu niet meer. Door het gewicht van de sneeuw bogen deze bomen ver over het pad dat we nog moesten gaan. Wat gisteren nog een pad was, leek nu meer op een hindernisbaan van ongeveer een halve kilometer die kruipend en bukkend moest worden afgelegd.

Tijdens het oversteken van dat pad hoorden we een luide knal, waardoor het nog meer op een militaire oefening voor commando’s begon te lijken. Die knal was afkomstig van de kruiwagenband die het begaf, en dat was toch wel vette pech, om het maar in het Nederlands uit te drukken. Gelukkig zei onze commandant ter plekke dat we er bijna waren. Toen ik voorstelde om de kruiwagen te verdelen onder de bikkels, met sneeuw, drank en andere benodigdheden, antwoordde hij met “Nee, dat hoeft niet. Ik neem hem wel het laatste stukje.” Vervolgens tilde hij de kruiwagen aan de handvatten op en liep er ongeveer 40 meter mee, waarna de inhoud snel onder de bikkels werd verdeeld, en de kruiwagen leeg werd achtergelaten om later te worden opgepikt. Na nog ongeveer een half uur bereikten we eindelijk onze bestemming.

Dat bleek de blokhut Berg en Bos van de scoutinggroep Marca Appoldro te zijn, een prachtige locatie voor een groep als de onze, met een keuken, een grote kamer en luxe slaapruimtes met bedden. Nu is het afzien wat dat betreft wel verminderd. Waar vroeger zaklampen, mobiele telefoons en beddengoed niet waren toegestaan, kon nu een matras en een slaapzak bij de organisatie worden ingeleverd. De organisatie zorgde er dan voor dat deze ter plaatse werden bezorgd. Inderdaad werden er een paar van die luxueuze voorzieningen geleverd voor enkele gewatteerde bikkels.

Na een half uurtje bijkletsen en “Weet je nog toen,” begaven de eerste mannen zich al richting slaapgelegenheid. Slechts een handjevol durfde de hele nacht door te gaan. Deze nachtbrakers doodden de tijd met kaarten, waarbij het spel klaverjassen met passie werd gespeeld. Bovendien hield onze Max het vuur brandend met vers hout, zodat de temperatuur in de verblijfsruimten even aangenaam bleef als de sfeer. Na twee rondes kaarten was het alweer zeven uur, want gezelligheid kent geen tijd. Het ontbijt stond om zeven uur op het programma en er was dus werk aan de winkel. Inmiddels waren de slapers weer gewekt of zelf wakker geworden, en met vereende krachten werd de ontbijttafel gedekt.

Nu zouden we weer richting Ugchelen worden gebracht met een vrachtwagen, geleend van een bedrijf uit Ugchelen. Helaas bleek de eigenaar van de vrachtwagen, ondanks de afspraak om hem binnen een tijdsbestek van drie uur op te halen, tussen die tijd en acht uur op vrijdag niet bereikbaar te zijn. Maar geen probleem, de organisatie belde even naar de buurt en regelde vier auto’s. Dames en Tim, hartelijk dank voor deze actie. Zogezegd, zo gedaan, en we werden weer uit de auto’s gelaten op de Richtersweg op de hoek van de Karhulstraat. Hier werd ook snel van kruiwagen gewisseld, en met de nieuwe kruiwagen vervolgden we onze route naar Bruggelen, waar een boom op ons stond te wachten.

Onderweg naar Bruggelen haalden we ook het voertuig op dat was bedoeld voor het vervoeren van de boom, een oude Nekaf met een autoambulance erachter om de boom mee te nemen. Deze prachtige combinatie werd bestuurd door de zoon van Harry Hermes, die zelf jarenlang paard en wagen of tractor bestuurde. We gingen snel verder het bos in om de boom van de Sokkenbuurt te vinden. Na een kwartiertje hadden we hem gevonden, en onze “speciale buurtbewoner hakte hem in 10 minuten om. Het voordeel van een autoambulance boven een platte kar is dat hij niet zo hoog is, wat het tillen vergemakkelijkt. Het nadeel van de autoambulance ten opzichte van een platte kar is de lengte, en een staande boom lijkt altijd veel korter dan wanneer hij ligt. Ongeveer een derde van de boom paste op de kar en ongeveer tweederde stak uit. Met veel knopen en binden werden de takken van de boom vastgemaakt om schade aan het uiterlijk van de boom te voorkomen. Dit verliep uitstekend, en we verloren geen enkele tak, totdat de combinatie na ongeveer vier kilometer vanaf de Voorhoevestraat de Karhulstraat op draaide en de top van de boom achter een hek bleef steken, waarbij de boom ongeveer een meter van de top verloor (verdorie).

Maar goed, het verhaal is nu lang genoeg en het is tijd om het af te sluiten. Het vervolg is eigenlijk een herhaling van wat we in voorgaande jaren hebben gedaan.

1) Onder luid gejuich van het toegestroomde publiek wordt de boom na een of meer pogingen rechtop in de daarvoor bestemde buis nabij de Sok geplaatst.

2) Daarna worden halfslachtig lampjes aangebracht. Meestal leidt deze actie tot een vervolgactie midden in de week erna.

3) Op naar restaurant de garage van Ton waar de overheerlijke stampotten worden geserveerd door het zeer vriendelijk en uitermate deskundig personeel. Bedankt lieve dames.

4) Het eten wordt in 15 minuten door de mannen en de twee dochter van de marsleider verslonden.

5) Er komt een dankwoord van de oud-burgemeester van de Sokkenbuurt van een minuut of 10 waarin hij oproept een nieuw comité te vormen.

6) Een aantal heren dat verstek heeft (moeten) laten gaan dit jaar wordt genomineerd en verkozen tot organisatiecomité voor volgend jaar. Met de belofte dat Ton en Tiemen zoals de afgelopen 10 jaar daar waar nodig is wel weer bij springen.

Nog een en ding. Doordat er uiteindelijk minder mensen meegingen dan zich in eerste instantie hadden aangemeld ontstond er een gat in onze begroting en een tekort op de uiteindelijke afrekening. Dit jaar was het tekort bijna € 90,- de mannen die meegaan betalen in principe alles dus ook de boom en verlichting uit de € 25,- die er voor deelname betaald wordt.

Aangezien iedereen in de Sokkenbuurt geniet van de traditie en de boom lijkt het ons goed idee een kleine sponsoring aan de buurt te vragen. Daarom hieronder bank en rekeningnummer waaraan u het sponsorbedrag kunt overmaken, en elke euro telt. Alles wat meer is dan het benodigde bedrag gaat in een pot voor de kerstboom van volgende jaren. Uw bijdrage als Sokkenbuurter wordt enorm op prijs gesteld.

Opmerking:

Die bijdrage van de buurt is er ruimschoots gekomen. Een van de bewoners schonk zelfs de   € 90 euro zodat het tekort was weggewerkt en er nog geld in de Sokkenbuurt pot kon worden gestopt.